Sensizlik Deryasında Yüzmeyi Öğrendim

Yanımda kimsenin olmadığı bir saatte
Haykırmak istiyorum gökyüzüne
Duyulmasa da sesim ruhumun derinliklerinde
İçimdeki anlamsızlığa yeni anlamlar yükler gibi
Yalnızca yalnızlığa anlatmak istiyorum kendimi…

Çıkmaza düşmüş şiirlerimin koynunda
Uzun bir yol oluyor kalemden süzülen her harf
Her hece aklımın köşesinde sessiz bir ölüm çığlığı sanki
Ve dudaklarımın ucunda bitmek bilmeyen acı dolu seslenişler
Yine sonrasızlığın deminde sen dökülüyorsun kağıtlara
Ölümsüz aşk; ölü doğmuş bir çocuk şimdi
Yüreğimin sevda kuyularında
Anlatamam sana kalbimdeki kırıklığı
Şiirler, sensiz sevdalara idam hükmünü vermişken
Ezbersiz acılar sarar yokluğunda şair yanımı
Ve bir son yazamamak kirpiklerinin iz düşümünde
Bilinmezlikte, senden habersizce
Nice ayrılıklar yol gösteriyor şiirlerime
Dilimin ucuna geliyorsun
Yaşamak diyorsun
Yaşamak; kör bir sancı oldu sol yanımda
Nakaratı olmayan bir şarkının sesinde yitip giden
Sendin
Ve dinledikçe
Kabus olup büyüyor gecelerim karanlığın uğultulu boşluğunda
Ben kaçmak isterken
Gözlerin geceme sefer üstüne sefer düzenler
Sana çok benzeyen bir şehir olur geçtiğim her yer
Yokluğunun kıyısında saklanır tüm gölgeler
Gözlerimde gözlerini ateş bilip yanmışım öylece
Hiç ses etmemişim
Sevmişim işte
Ama sen düş düşlerimden
Bunca acıyla sırdaş olmuşken ben
Sen, kaç benim hışmımdan
Sesini sil şiirlerimden
Kalemi kırılmış sonsuz bir gidişle
Ve zaman akarken ardında bıraksın bizi
Aynı senin beni bıraktığın gibi
Hadi git şimdi
Git ki ben de öğreneyim senden sonra "alıştım" demeyi...

Nurcan Karadeniz