Kurumaya yüz tutmuş bir ağaçtın
Yalnızlığının ormanında
Deniz kokulu bir rüzgar dokunmuş dallarına
Efil efil esmişsin
Hayat suyu sunmuş sana
Köklerine kadar çekmişsin
Güneşin olup aydınlatmış
Yalnızlığının ormanını
Söküp almak istemiş seni kurak toprağından
Can atmışsın tekrar yeşermeye
Kış güneşine aldanıp bahar sanmışsın
Çiçekler açmış dallarında
Kurumaya yüz tutmuş bir ağaçtın oysa
Söküp alamaz ki seni
Köklerini en derinlere salmışsın
Güneşinde kaybolup gider birgün senden
Yıldızlar sayar gecelerine
Sen güneşini hecelerken
Yalnızlığının ormanında kaybolursun
Köklerine kadar çekersin yine acılarını
Beklerken ölümünün fırtınasını
Ezgi
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder
Yorum yapmak ve siteye üye olmak isteyenler, Gmail hesabı ile siteye üye olabilir, Sitede yorum bölümünde, “yorumlama biçimi” yazan butondan “Google hesabı” yazanı seçerek yorumunuzu yazabilirsiniz.