Bir Yol Hikayesi

Geceden kalma soğuk bir kahve fincanına doğuyor işte günışığı... Şehirlerarası bir yolcu otobüsün camından izliyorum beni sana getiren yolları... İçimde gülüşleri kurşunlanmış buruk bir sevinç...
Dilimde İstanbul türküsü... " Bekle Bizi İstanbul " Gülüşerek geçeceğiz kaldırımlarından... Aldırmadan üniformalı bakışlara... " Bekle Bizi İstanbul "... Ama şimdi tüm yolcuları özgür olan bir otobüste kelepçeli bileklerimi ve sabıkalı bakışlarımı saklıyorum camların buğusuna... Yaralarımı nasırlaştırma telaşındayken... Oksijenli sargı bezleri yeniden yakıyor hükümlü yanlarımı suçun yangınlarıyla... Bu yüzden adım düşmez mahkeme tutanaklarından... Bitmez sanıklığım duruşmalarda, bozulmuş iyi halim yarin savunmalarında...

Oysa ölüme fütursuzca yürüyen bir aşk gibiydim... Silkelemiştim günahlarımı tüm sokaklara... Dilimin kesiklerine tampon etmiştim, feylesofik cümleleri... Şimdi söyle hangi ferman asıldı adliye girişlerine... Geldim işte, heybemdekileri yola sererek... Unutup her şeyi ağrılardan ve acılardan damıtarak kendimi... Denize sevdalı bir nehrin, mutlak akışlarında törpüledim öfkemi... Geldim işte; Sen yoksun... İstanbul var... Sen yoksun... Otogardaki durak camlarına düşürüyorum bekleyişlerimi... Yürüyorum İstanbul'da... Bileklerim kelepçe moru... Sensiz çıkıyorum duruşmalara. savunmasız gözlerimle eleveriyorum yanılgılarımı...

Suç benim: Hükümlüyüm yine bir hükümle göç ettiriliyorum, geldiğim dipsiz kuyuya... Döndüm işte; Kuyudayım... Omzuma yüklenmiş, uzayan cüzzamlı şubat soğuklarını ısıtıyorum, karbonmonoksit kokulu odamda... Ve duvara bir çizik daha atıyorum tırnaklarımla... Suçları yargılanan ve hükme bağlanan bir hükümlü gibi. Eksik günceme dipnot düşüyorum, sahipsiz kırılganlıklarımı... Döndüm işte; Arabesk ölümlü bir yol hikayesi bırakıyorum ardımda... Bir daha gelmem...

Pas Bob