Zar

Ve bir zar daha attım ölüm yamacında,
Yine hayat geldi.


Uçurumları koydum içi intihar dolu silahlara kurşun yerine.
Yargısız infazlara giderken almadım yanıma başka bir şey.
Çıkınımda sadece bir zar ve silahım ve yanımda bir de sen.
Sebebim olan sen.
Ah bir bilsen.
Bir defa ölebilsem.

Ölüm yamacına doğru yürüdüm yine.
Yürümedim, koştum aslında.
Sağlığında ne iş yapardın ey kalbim,
Şimdi düşmemek için mi çırpınıyorsun,
Yoksa kalkmamak için mi?

Ölüm yamacında kapattım gözlerimi.
Attım yine bir zar daha,
Yine hayat geldi.
Bazen insanlar yaşarken ölüyorlar.

En son ne zaman can nehrinde kucakladın birini,
Kucaklandın mı sımsıkı?
Bazen de insanlar ölürken yaşıyorlar.

Bir vuslat, bir hicran ve bir dua kaldı dudaklarımda.
Bir sevgili bir sevgiliyi arar, ölüm yamacında.
Orada, bir köy çok uzaklarda.
Ve içinde bir kız, esmer yüzlü eylül kumralı saçları.
İnce dudaklı bir ceylan gibi kaçıyor.
Kovalamak mı zor yoksa kaçmak mı?
Atlamak mı zor yoksa düşmemek mi?
Ayırtına varmış değilim.
Ama artık yoruldum...

Şimdi deli gönül yandıkça yanıyor hala,
Külleri bile üzerime düştükçe yeniden yanıyor sevgim,
Yaktıkça daha çok büyüyor yamaçlar,
Büyüdükçe daha çok...

Ölüm yamacında hep umutlarla a-zar'ladım kendimi
Ve uzun bir yol oldun kısacık hayatıma.
Geceleri dinledim dolunayı,
Gündüzleri sustum.
Sustum.
Susa kaldım...

Uzak diyarlardan geldim bu kum kokulu uçurumlara
Ve yağmurları ıslattım yüzünde.
Gözümden gelen iki damla yaş ile
Boğdum sonra seni içimde.
Kimse anlamadı,
Faili meçhul bir intihar bu...

Ve yine elimde aynı zar.
Bir tarafında hayat, beş tarafında ölüm var.

Kaç sefer geldim bu ölüm yamacına bilmiyorum.
Tuttum ellerimle seni.
Kendimi attım bu sefer hayatın yamacından...

Zaman, en acı ilaç.
Aşk, en tatlı acı.
Renk, kan kırmızı...

Pas Bob