Korku

Bu akşamüstü uzun süreden beridir ilk defa sensiz çay içtim çay bahçesinde, ağlamak geldi içimden korktu yüreğim. Sığınacak bir liman aradı kelimelerden isyan edecek gibi oldu dilim, cehennemden korktu bedenim. Oysa seni tanımadan öncesine kadar bir tek korkum vardı o da yazamamaktı.

İnsan neden korkar bu zaaf mıdır yoksa hissiyat mıdır bilemiyorum. Bilimsel bir açıklaması vardır elbet. Belki de insanı dış etkenler korkak olmayı zorlamıştır ilk başta annelerimiz babalarımız sonra etrafımız daha sonra kutsa olan her şey...

Anneler ve babalar çocukları dünyaya geldiğinde korumak için korkmayı iç dünyalarına sindirirler

İlk başta düşmekten korkuturlar düşmeyelim diye de elimizden tutarlar oysa hayatın gerçeğidir düşmek, kalkmak, düşünce yaralarını akan kanı silmek...

Etraftan korkmak da bir başka meseledir delikanlılık çağımızda bu başımıza gelir bir genç kız ile delikanlının korkusudur bu korku yani ateş ile barut meselesidir etraf ne der diye de eklenir ve de ayıp kaidesi eklendiğinde korkuları iyicene artar ve insanın hata yapma riski o zaman doğar.

En anlamadığım korku türü ise ilahi korkudur. bunun ismi Allah korkusudur. Yıllarca Allah'ı öcü ve Kutsal kitabı ise öcünün kitabı  gösteren din adamlarının sayesinde bu korku yayılmıştır Allah, insanı tek tip ve sabit fikirde yaratabilirdi ama biz insanlar farklıyız düşünen düşündüklerini uygulanmaya çalışan bireyiz...

Elbette ben de bu korkularla büyüdüm. Geliştim şair bozuntusu oluştu onun için yazdım durdum. Yazmak içindi her şey sevda yangınları çekmeler ve aşk acıları... Cananda can olmak kaygısı yoktu, ağlamak filan yoktu, sen yoktun sana duyduğum aşk yoktu ve sensizlik...

Dayanamıyorum artık bir başkasının elini tutup gitme korkusuna, dayanamıyorum başka birisine seni seviyorum deme korkusuna ve dayanamıyorum içimdeki şair bozuntusunun çaresizliğine. Çünkü bu akşamüstü sen yoktun yanımda. Bir tek çay ve korkularımı yazan şair vardı.

Efsane Etrafoğulları