Yanlış Anlaşılmak

Georg Wilhelm Friedrich Hegel ölüm döşeğindeyken en iyi öğrencisini yanına çağırtmış ve ona demiş ki ''beni birtek sen anladın sen de yanlış anladın.'' gerçekten düşündürücü bir cümle değil mi? Çok severek okuduğum ve bir solukta bitirdiğim ''Nietzsche Ağladığında'' adlı kitapta sıkça geçerdi bu sözcük.


insanlar birbirlerini anladıklarını söylüyorlar ama karşılarındakini ne kadar anlıyorlar acaba? Karşımızdakini anlamak için empati kuruyor muyuz yada karşımızdakine anlatmak için doğru cümleler kuruyor muyuz?

Etrafımdaki hiç kimsenin beni anlamadığını düşündüğüm çok olmuştur. Farklı olan ben miyim yoksa bu bana beynimin bir oyunumu bilmem, belki de insanlar beni anlıyor ama ben fark etmiyorum. Birine kardeş gibi değer verirsiniz en yakın dostunuz arkadaşınız olur, bir bakarsınız o da sizi yanlış anlamıştır. Size verdiği bir tepkiyle silkelenir kendinize gelirsiniz neye uğradığınızı şaşırırsınız. Hatta çoğu zaman nasıl karşılık vereceğinizi bilemezsiniz .Bazen de tam tersi olur siz yanlış anlarsınız gösterdiğiniz tepkinin ne kadar ağır olduğunu sonradan fark edersiniz ama o zaman iş işten geçmiş olur.

Bazen de bunu ailemizle yaşarız hep denilen şeydir ''beni anlamıyorlar'' aslında o kadar iyi anlıyorlar ki... Anlıyorlar da niçin hala kendi bildiklerini yapmakta devam ediyorlar dersiniz. Bununda sebebi bizi anlamamaları değil anlayıp da yaptığınızı onaylamamaları. İstedikleri tek şey bizi korumak. Bunu da anne-baba olmadan biz anlayamıyoruz. yani onları şu anda yanlış anlıyoruz.

Nasrettin Hoca'nın bir fıkrası vardır bilir misiniz?

Nasreddin Hoca evinin damında biriken diz boyu karları sabah namazı sonrası kürümeye başlamış. Bir ara dengesini kaybederek damdan düşüp bayılmış.

Komşuları koşuşmuşlar.
Birisi: "Çabuk bir doktor çağıralım ."

Diğeri: "Aman bir kırıkçı bulalım."

Öbürü: "Sırtlanıp doktora götürelim" derken, kargaşada ayılan Hoca, acıyan belini tutarak;
- "Bırakın münakaşayı. Çabuk bana daha evvel damdan düşmüş birini bulun" demiş.

Yanlış anlaşılmamak dileğiyle...

Güldemim